Skąd ten tytuł? Dlaczego kino infantylne? Sądzę, że odpowiedzią położoną najbliżej prawdy jest fakt, iż prowadzę obecnie innego bloga, który zwie się: weganizm infantylny. Siebie nazwałam infantylną Anną i tym sposobem moje kolejne przedsięwzięcie (nowego bloga) popycham tak samo w ramiona infantylizmu. Gdy zaczynałam swoją przygodę z wegańskim gotowaniem, byłam na etapie dziecka - wszystkiego dopiero się uczyłam, odkrywałam nowe smaki, składniki, łączyłam jedno z drugim, smakowałam, wybrzydzałam, zachwycałam się i świetnie się przy tym bawiłam. Przyznaję, że dzisiaj wciąż tak jest, dlatego nie zmieniłam nazwy na weganizm "dojrzały" mimo trzyletniego stażu.
Natomiast o swoim zafascynowaniu kinem nie powiem, że pojawiło się dopiero teraz. Nie powiem też, że nie ma ono nic wspólnego z infantylnością. Przeciwnie. Kiedy chodzę do kina, odczuwam dziecięcą radość, zalewa mnie fala przyjemności i gotowości na nieznane, na nieodkryte, na intrygujące. Nierzadko towarzyszy temu dziecięca wiara w istnienie wielorakich światów i możliwości budowania ich wokół siebie w codziennym życiu. Nieraz film zmieniał coś w moim życiu (ba, o ile nie zawsze!), zaszczepiał jakąś ideę, pomysł, polemizował ze mną lub utwierdzał w poprzednich przekonaniach. Jestem za to niezmiernie wdzięczna każdemu filmowi z osobna, każdemu twórcy, każdej osobie pracującej na planie, w montażowni, w postprodukcji i gdziekolwiek indziej tak samo jak każdej chmurce, która pojawia się na niebie i którą chwyta kamera.
Doświadczenie odbioru filmowego jest przyjemnością, może być inspiracją, a także okazją do poznania samego siebie. Wierzę, że podobnie jak w przypadku książek, film jest dziełem, z którego nie odczytujemy tego, czym ono jest, ale to, czym sami jesteśmy. Uczmy się więc o sobie jak najwięcej, miejmy odwagę obserwować i rozkoszujmy się swoimi doświadczeniami (nie tylko filmowymi :)).
